اشعار عاشقانه

 

اشعار اجتماعی

 

اشعار حماسی

 

پی نوشته های تاریخی


 

باران

 

ببار اي نم نم باران , به روي پهن دشت خشك شيرازم

بيا اي اشك پربارم , ببار اي ابر تب دارم , لب خاك و زمينم بي تو خشكيده

ببار اي نم نم زرين پائيزي, زمين خاموش و تب كرده , از اين خشكي و زين قحطي , وزين ويراني و وحشت , دگر از غصه لبريزم
ببار اي نم نم باران , دل درد آشنايم خون , بهار عمر من از بهر تو همچو زمستان , تن تب دار تابستان , بخشكانده همه نيزار و گندمزار

بيا اي باد پائيزم , كه گندمزار مي ميرد , گل آلاله مي نالد دوچشم اشكبار راوی مي گريد

ببار اي ابر تب دارم , به روي زلف يارانم
ببار اي اشك پنهاني, دل اين آسمان را خالي از غم كن , نواي عاشقي با گريه رسوا كن , برقصان هيكل زيباي گندمزار عريانم شب است و تشنگي بيداد مي سازد

 

 خدواندا بباران نم نم باران , به روي پهن دشت خشك شيرازم بپوشان آسمان نيلگون و پاك ايرانم

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

 

بيمار


 

بيمارم و فرياد رسي نيست , تنهايم و دلخواه كسي نيست
اي واي رفيقان همه رفتند , از آن همه بانگ جرسي نيست

اي عشق تو را خاك نمودند , كشتند ولي داد رسي نيست
اي يار چرا شكوه نكردي, در توي دلت هم هوسي نيست

اي دوست بيا مردم از اين درد, زيرا كه كسي فكر كسي نيست , از باغ گل خاطره هايم, افسوس به جز خار و خسي نيست

گوئي همه را مرگ ربودست, در خانه راوی نفسي نيست
بيمارم و فرياد رسي نيست , دلخواهم و دلداده كسي نيست

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

بوي بهار


 

 قاصدك بوي بهاري برسان , نامه خوش خبر از از سوي دياري برسان
بوي ياري به مشامم برسان , اشك شوقي به دو چشمم برسان , پر پرواز رهائي برسان , دم دمساز و شفائي برسان

قاصدك ، مرگ خزان را برسان  , غنچه باز بهاران برسان , و ز بيابان بلايم برهان , خون سرخي به رگانم برسان
چشمه جوشان صداقت بفشان , سوي راوی ، محبت برسان , نام جاويد گلستان برسان

ياد ياران ز ميستان برسان , بوي ياران پريشان برسان , طعم پيك مي جانان برسان
قاصدك جرعه ي جامي برسان , پيك پر طعم شرابي برسان


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

فراق

 

در سكوت پريده رنگ غروب
در حصار پر حصرت انتظار طلوع
در هياهوي زمزمه پر وحشت طغيان رود
در هجوم خلوت يك خيال , خيال بازگشت يار , يا مهاجر به سرزمين دور
در بهار بارور شده  از ترنم و سرور, انتظار , انتظار يك راوی پر سرود

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

لاله غم

 

آه درهاي اميدم بسته شد , راوی اين يار جهان هم خسته شد

خنده از لبهاي من كوچيده است , لاله غم در دلم روئيده است

ساده آن شبها گذشتند از برم , مرده اين عشق ، يار ديرين در سرم

واي اما چشم در راهم هنوز , همچو يوسف درته چاهم هنوز , كي به دادم مي رسد شهزاده اي , مطربي و چنگ و جام و باده اي

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

برگريزان

 

نفس در سينه ام سنگين , هواي كوچه ها دلگير , دلم بي طاقت و غمگين , نواي عاشقي در برزن شهرم چه بي تمكين
 

من اين ره هر چه مي پويم.....نواي دردناك بوم , صداي بوف كور شوم مي جويم
سراغ از هر كه مي گيرم....كسي را عاشقي پر شوكت سرخ غروب جويباران , كسي را در كنار جويباران هم سخن , آواهز خوان با كوهساران هم نمي بينم
شرافت را بسي كم رنگ, نجابت را بسي بي رنگ مي بينم , صداقت بوي پائيزي

 زتنها سرو شيرازي, زتاك سبز و لرزان بهاراني , چه مي بيني؟به جز زردي!

من اين ره پوي بي شكوه , سحر خيز فصول مرگ بار زرد پائيزي

من آن دربند آشوب جگر سوز تمام برگريزان, به زير سنگهاي سرد اين زندان, درون فصل پائيزم چه سرگردان, وميگيرد مرا در كنج آغوشش چه حيران
نفس در سينه ام سنگين و هر جا عاشقي باشد چنان راوی جگر خونين


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

جنون


 

ديرگاهي است كه يك ترس مرا ميخواند  , دير گاهي است جنون فكر مرا مي كاود

من كه ام ؟ مي دانم!
من همان رهگذر كوي خرابات توأم
من همان در به در كوچه شبهاي توأم
من همان رابط، بي رابطه ام

دير گاهي است كه من گمشده ام , از خودم بيزارم ، نه فقط از خود خود  , بلكه از اين همه انديشه بيمار و خمار

كه از اين راوی خالي زخيال , از خودم از همه كس بيزارم


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

خيال رهايي

 

در خيال آشكار خود تصوير داشتيم  , آدمي صاحب مقام و پر ثمر خواهيم شد

گفته بودند عاقبت روزي رها خواهيد شد , وارد فصل خوش سبز صفا خواهيد شد

من چه گويم گر وفا اين است يا آن . ناجيا  , ما جوانان اي رفيقان كي فدا خواهيم شد؟‌

زير حرف زور آنان همچنان , نال و نالان از بدي فقر و ستم خواهيم شد

خوب من اما خارج از جمع نديمانم ولي ,حرف راوی زين صداقت پر شرر خواهد شد


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

خداوند خاكي

 

 

 خداوندا! اگر يكدك بدم مالك , جهان و سير عالم را

چنان مستانه ماه از عرش مي چيدم , تمام كوهها از ريشه مي كندم  , زمين از آسمانها كسر مي كردم

تمام بلبلان را مات , هزاران لال مي كردم , نواي صوتشان دزدانه مي بردم , رخ از مه روي مي بردم

ولي افسوس مي دانم , كه نتوانم خدا باشم , ولي اي بارگاه حق

اگر يكدم , خدايي را به نامم جلوه مي دادي , اگر يكدم , به جايت حكم مي دادم

تمام فصلها را حذف , بنام پاك عاشقها دوباره ياد مي كردم

به جاي لاله و ياس سفيد , دشتهاي پاك پائيزي , به جاي نرگس خمار شبهاي زمستاني , به دامان تمام دشتهاي خشك و بي جانت , زدشت شوره بي آب و بي نامت

محبت را بروياندم , كه مه روئي جگر خونين , چنان راوی , دگر هرگز نمي جستي

ولي افسوس مي دانم , كه نتوانم خدا باشم , خدائي را خدا آيد , كه ما خاكيم و در خاكيم


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

كينه

 

 

 رفتم تا زبند آشنايان رها شوم ,  وز خم پينه ديرين جدا شوم

رفتم تا ز رفتنم قلب درد آشناي دوست , از درد بي امان كنايه ها , وز حسرت ماندن رها شود

رفتم تا زسردي كولاك لحظه ها , و ز تشنج گرماي بي امان پندها , و زقيد و بند اسارت ياران رها شوم

رفتم تا زپيله توفنده بلا , تا فراسوي آبي دريا قدم نهم

رفتم تا از حصار عقده ميله ها, وزنگاه آتشين ديدها , وزبت پر رونق دولتم جدا شوم


رفتم تا دل زدست عقده هاي دوستي رها كنم, وز حسرت پر و حشت اين دشت خالي از اميد , وز مرغزار و باغ سوخته خاطرات خود , تا فراسوي آبي دريا قدم نهم

رفتم كه دگر بانگ چكمه هاي من , با خيال تاريك و كينه توز من , تار ظريف خيال مردم را نلرزاند

رفتم بگو راوی, زكينه و زخم زبان شما گريخت

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

ناكام دنيا


 

 پريدم من شبي , از انزواي خانه متروك و نم داده , بسوي جاده مجهول گورستان روياها

برفتم تا بپرسم از نواي دردناك مردهاي مدفون , كه شب هنگام , از آن فرياد ظلمت خيز موهومي برون آيد

بديدم جمعي از ارواح روحاني, بديدم جمعي از رخسار شيطاني

بسوي قبر متروكي روان گشتم , ولي ناگه بشد , دستي بروي شانه ام سنگين , بديدم صورتي مأنوس و نوراني

بديدم چهره عفريته آوازه خوان كوچه هاي پست دنيايي

بپرسيدم : كه اي افسوس , اي رهگذر نالان

 

بگفتا : اين من رسواي گورستان , كه شب هنگام مي نالم ز رسوايي زسودايي , وز آشوب جگر سوز يكي مدفون , همان راوی , همان ناكام دنيايي


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

پائيزان

 

 فصل پائيزان رسيد و روزگاران هي گذشت , برگريزان درختان سر رسيد و عاشقي پژمرده شد

دستهامان شد چروك و قلبهامان هي شكست , ساقيان را سيل غارتگر بكشت و ساغر از بازو شكست

لاله هاي مرغكان را در ميان مرغزاران آب شست

فصل پائيزان گذشت و برگريزان را كسي ناظر نبود , كوچ رؤيا گونه را هرگز كسي شاهد نبود , مرگ پر سوگ پرستو را كسي باور نكرد

سايه ها سنگين و دستهامان چنان كولاك سرد , زخمها شد كهنه و انديشه هامان زرد گشت

فصل بي مهري رسيد و عمر ما بيهوده رفت , عمر راوی همچو پائيزان گذشت و خانه ها ويرانه گشت


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

پرچم

 

نگو از مريم و ياس سفيد آرزومندي  , بگو از دشت پر آلاله وحشي

نگو از شوكت يك دم هواي پاك آزادي  , بگو از زخمهاي كهنه تاراج پنهاني

نگو از آرمان راه خونين جوانمردي  , بگو از پينه دست كشاورزان خونين دل

نگو از كوچ پر آوازه خيل پرستو ها , بگو از انزجار و كينه تك بند زنداني

نگو از پرچم سبز و سفيد و سرخ رنگ كشور ايران , به نام ميهن پاك اهورائي   بگو از زردي پر زجر پائيزي , وزاندوه بلا انگيز و وحشت زاي ويراني


بترس از انتقام و كينه هاي نقش بسته , بر در ديوار يك سلول زنداني , رهايي از شب موهوم و شيطاني

نگو از من به او از روز پروازم , بگو از من به او از كينه و خشم خروشانم , بگو از خون جوشان رگان خشك و بي جانم

بگو از من به آزادي كه راوی دوستت دارد

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

پيك بهار


 

اشكها روشن چو شبتاب و سها ديده ها گريان زگرد اين غبار

قاصدك :

 

ياد آور باران و باد , چشمه جوشان سنگ و كوهسار , غنچه بشكفته عيد و بهار , نغمه آزادي و ديدار يار , ياور راوی و تو پيك بهار

قاصدك :

 

اي پيك پر نام و نشان , گو چه داري تو زنام و ياد يار, قاصدك روسوي درياها گذار , تا فراسوي وجودم پا گذار


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

رقص


 


مي نوازد راوی به سه تاري گرم, آواز شب حادثه را

مي نوازد راوی لحظه ها ني به دهان , يك زمان دست به چنگ , قصه دور و  دراز شب طوفاني و جنگ

وانگهي خيره به شب , رقص يك شب پره با نغمه چنگ

يك زمان ضرب به دست , اندكي مكث , زنو مي نوازد اينك:

چو شبان گرم به ني , زپي آن همه بزغاله به راه , همچنان مينالد, دم به دم ني دهان , همچنان مي رقصد مي در ساغر غم

خرد و آهسته دوباره , به لبي ني لبكي مي چسبد , مي نوازد راوی , باز آواز غم انگيز شبان , غمه مرگ زمستان زمان

شاعر شعر عجب مي نالد , مي شمارد اندوه , نغمه ها در شب تار

واي احساس دراين جاي غريب , چكمه ها را چه غمين مي برد تنگ به پا

مي نوازد گريان , لحظه ها ني به دهان , دست به چنگ , ك زمان رقص , سپس، مرگ

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

راه آخر

 

 

 نمي دانم كدامين راه برگيرم
ره تلخ جواني با نشان شوم حيواني , و يا ماندن كه جز رسوايي راوی ندارد سود, حيرانم , كدامين راه برگيرم

درختان چون زمستان , مي رسد آرام  مي خوابند ,چنان اجساد گورستان
من امشب راه دشوار جدائي با كه پيمايم

مكافات است ماندن, يا كه ره پوئيدن و تنها , رشك شاخه بيد قديم جاده تاريك و تنها
بومي بد صدا آواز  مي خواند
ره تلخ جدايي با نشان شوم و حيراني , نشانم مي دهد امشب ,كه ره دارد به سوي مردن و وحشت

تو مي گويي كدامين راه?
نشانم مي دهي راه درخشان ,سوي ناهيد منور را


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

راوي مجنون
 

 

 بيچاره ترين فرد زمينم
چه غمين و چه حزين , عرق خستگي بر روي جبين , ترس و مرگ ، دوست و دشمن , همه اند در كمين

گيجم و مبهوت ، راوي مجنون
هستم ولي مست ، مستم چه هوشيار, مخفي كه پيدا، در گريز و فرار

حالم خراب و زار , در پي كشف راز , تا كنم دري باز , مي گردم زمين را مثل هوا ، همچو باز

اما همه جا بسته و بسته , همه كس خسته و خسته , مرغ غم ناجي گريه در گلوي من نشسته
جغد شوم اين سار بد اقبال چه مي خندد به حال ما

شب بود ولي شب شد , همه جا بي نور ،‌تاريك ، سرد, همه چيز خوار زبون شد, همه رفتند به خواب,  خواب شعف ، به مانند اصحاب كهف
گوئي سالها خفته اند , دست از زندگي شسته اند

چرا من خواب نتوانم؟  فرار از سردي شب نتوانم , چرا برق دلم خاموش نميشه؟ اسير سردي اين شب نميشه ؟
چرا دور و برم جمله حصار است؟ چرا بختم در اينجا بي مراد است ؟ چرا من بيقرارم همچو ماهي ؟ چرا دور است زمن حال جواني؟
چرا پيرم؟ ......... دلم پير است, چرا كورم ؟ ........ دلم كور است 

 

خدايا گشته ام من مست و حيران , در اين دنياي بي پايان
خدايا ده شفا , بزن بر زخم اين دل يك دوا
خدايا تا به كي بايد جفا؟, تا يه كي اين زندگي باد هوا!

مرا كش راحتم كن , مرا ويران كن و ويرانترم كن , كه تاب ديدن اشكي , كه ناي گفتن حرفي ندارم
به هر دم هر كجا ظلمي روانه , به هر جا مي زند دزدي شبانه , به هر كس مي رسي ننگ و دوروئي , به هر ره مي روي درد و تباهي

خدايا هز كجائي ده ندايي , خدايا ده فقط يك تك صدايي , به عشق و نور و شور كبريايي, ازت خواهش كنم ..... اينك دعائي
كني مردم به صف همچو سپاهي, بدان را گيري و اندر حصاري , به ظلمش آنچنان ظلمي روائي , كه ديگر از كسي نايد صدايي

خدايا اين دل غمگين راوی , نديده شور و شادي را به جايش , نديده اين دو را در روح و جانش
نه تنها من درون اين جميعم, كه كل جمع بمانندم غمينند


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

خزان


 

 چو برگ ريزان زرد و بي صدا  , ماتم گرفته به خويش

چو حكايت بيكرانه رود, زخمي و پر اضطراب

حقير ، چو درختان برف به دوش

همدوش با ترانه سرود

در انتظار زمستانم

قلب راوی شكسته ودستش بريده


از سراچه تزوير خزان , اما به اميد بهار خندان


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

تولد مرگ


 

مي زندمرگ در فضا موج , پيش چشمانم برق, ونمي آيد كاري ز دستم بر

با دوزخ در چشمانم,مرگ در رگهايم  مي شوم به پايان نزديك , و در مغزم آتش

چنين مي نمايد زندگي .....

همين كه هر روز پيش مي رود , مي شود در درونم گم , ......... محو مي شود آرام آرام

در تماشاي ظهور مرگ

مي ريزم عرق, مي لرزم سرد , و نيازم پايان كه كند مرا آزاد

مي زنم فرياد , كسي نميداند، نمي شنود آنچه را مي گويم

ترس نزديك ، مرگ نزديكتر , شهر نابود ، مرگ زنده , پايان راه نزديك  , زمستان در پيش , آتش براي آغاز رقص تازيانه وار مردگان

جهان تاريك ما را به سياهي رنگ, و در چشم به هم زدني نابود

مي بينم در خواب ,آزاديم را از دور , كه نباشد دري بسته ,كه ندارد پنجره اي ميله , مغزم براي همين پريشان

 

همان را كه من نيازم! داري , سرزمين هاي بي مرز درون هر ملك , آزادي انتخاب و بيان , استقلال و امنيت

تشنه استقلالم و گستردن آزادي , اما آزادي ديگر آزادمان نمي كند

چرا كه گرگهاي قدرت در كمين , فرشهاي زير پايشان بي عاطفگي , و نورشان سوزان , وجود ندارد چيزي جز مرگ در زندگي

و شمع زندگي من از دو سو مي سوزد , آه تا سرحد مرگ خسته , و نگه مي دارم در آرزويش نفسم را در سينه

اين پايان است و ديگر تحملش را ندارم , بدرود به جهاني كه در آن زندگي مي كنم

امانيازم را به زندگي دفن, و بر سنگ گورم چنين حك ,كه خفته است راوی اينجا اما كماكان در راه!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی

 

 

شعله


 

 هرگز نمي خواهم از تو ، چيزي , نبخشيده ام به تو هم ، چيزي , اما تو خلأ خود را به من دادي

با خود مي برمش به گور , منتظر مي مانم تمام عمر , مي رانم بر خاك وموج , مي جويم بيرون و درون , تا پس دهم آنچه بر جا گذاشتي برايم

ميدانم هميشه مي سوزم در اين آرزو , و اشكهايم بي افتخار مي ريزد فرو , و هر چه مي جويم نيازم بيشتر

پس اي خواب آلوده برخيز , آسمان را بشكاف , تمام تلاشت را بكن , نقشه را پاره كن , حقه بزن و شكست را جرأت ,

 

اما احساس خوبي نخواهي داشت

پس بيا اعتراف كن , آتش به پا كن , نقاب از چهره ات بردار , سپس مرا به دلتنگي ات وادار

دستت را رو كن, آشكارش كن , گريه كن و همه چيز را بگو

هرگز تسليم نخواهم شد , كنون پرچمها را برافراشته

پس چشمان كوچكت را فرو بند, فقط گوش كن

ابر سياهي كه بالاست منم, آن پيچك كه سعي دارد درخت را قطع كند , نيز منم

من همان مهدي پسرك سمج, همان كه حالش خوب نيست , نمي تواند آزاد باشد, هيچكس نمي خواهد ببيندش .

پس برايت مي نويسم

براي راوی نخواهي گريست , چرا كه او مجبور است ,با دستي كثيف پاكيزگي را لمس كند , من پاكيزگي را تا سرحد بيهودگي لمس كردم

آئينه را شكستم تا به چهره ام بيايد

آنچه فهميدم و احساس , آينده را مي بلعي ، اميد را تلف ، صورتت را با سيلي سرخ

ولي بدان فراتر از هر چه باشي , فروتر خواهي افتاد

مرا هر چه خواهي خوان :

بگو ولگرده آواره، خانه به دوش ، آسمان جل ، دربه در , اما بدان , درخشانترين شعله ها زودتر مي سوزد


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    علی کرمی- تخلص: راوی